من کجا و تو کجا

شب بود.نزدیکی روشنایی از حضور،صدا،پنجره. آمده بود نقاشی هایم را ببوسد خبر نداشت روزهای کودکی ام را سالهاست فراموش شدم. لج کرد مثل دست نوشته های پراکنده ای که خاطرات نیامده ام را کلید می زنند. مثل تبخیر. امروز بیشتر از امروز نوشتم، برای تو، برای بودن، برای سوال های چشم به راه، برای پایانِ هیس! روی سُرسُره ای از لبخند های عمیق تو، نمی شود سُر نخورد. می خورم خودم را، و در این بین تنها شدنی تاریخی که ارسطو هم در معادلات خود به بی منطقی ام شهادت می دهد، سر از چشم هایم در آورد.
تو اوجی از شُکوه بودی و من موجی از شِکوه. تفاوتی نیست، فاصله از زمین است تا تو.
روی کدامین شانه قدم زدی که زیر شانه هایت را باران می گیرد و شهر تشنه ی قدم هات بی اختیار می دود؟!  من اینطرف تر از دست های آسمانی شان، تنها به تشییع با عظمتی خیره شدم که خودم را می ماند. اما نه. من کجا و تو کجا

...